Reisverslag Taipei (TIPAF festival) online!
LILIA IN TAIWAN
Ni Hao lieve mensen,
Hier ben ik dan. Of eigenlijk ben ik weer eens heel ergens anders. In Taiwan om precies te zijn. Na afgelopen zondag (en n beetje van maandag) opgesloten te hebben gezeten in een grote vliegende doodskist (de zeventiende raasde er een tyfoon over Taiwan, voldoende reden voor paranoia, naar mijn idee) landde ik om iets voor 11 (lokale tijd, het was dus eigenlijk heel erg vroeg, 5 uur s ochtends, en ik had dankzij mijn eindeloze rusteloosheid: Turbulentie! Bliksem! Stress!!! amper geslapen en een hoop wezenloos naar een televisiescherm met chinees ondertitelde hopllywoodfilms zitten kijken...) in de buurt van hoofdstad Taipei. Ik had met de organisatoren van het Taipei International Performance Art Festival afgesproken dat ik zou worden opgehaald van het vliegveld. Nietsvermoedend loop ik de ontvangsthal binnen na (voor mijn gevoel) minstens een half uur gewacht te hebben op mijn bagage. Ik kijk naar links. Niks. Ik kijk naar rechts. Daar staat een klein mannetje mij lachend aan te kijken, vanachter een gigantisch gekleurd spandoek waarop staat WELCOME LILIA SCHEERDER...Ik barst in lachen uit. Dit wordt nouwkeurig vastgelegt door een andere man met een hele dure spiegelreflex. Watan, de organisator van het festival die ik in Beijing heb leren kennen, legt alles vast op film. Nadat ik verschillende poses aan heb moeten nemen bij het spandoek, springt de kleine man met het doek van de muur waarop hij stond, en wikkelt mij in de spandoek. Meer foto's. Meer gelach. Dan lopen we aan, en men weer mij te vertellen dat de kleine man een erg bekende performancekunstenaar is uit Taiwan en dat dit onderdeel is van zijn performance.
Ik neem de bus naar het centrum van Taipei, alwaar mijn hotel zich bevind en een van de locaties van het festival. Nadat ik mijn sleutel heb gekregen en mijn spullen in de hotelkamer heb gezet, denk ik wat bij te kunnen slapen. Ik wordt echter direct gebeld door Yilin, de andere organisator van het festival, die mij de locatie wil laten zien. Ik zeg vriendelijk ja en samen lopen we naar het kleine theater, dat om de hoek blijkt te zijn. Ik wordt door haar geintroduceerd bij de mensen van het theater en ik krijg de zaal te zien. Een leuk zaaltje, met achteraan wat banken en de vloer is een groot podium. Dan komen de kleedkamers. Die hebben natuurlijk tralies, om vervelende toneelspelers in op te sluiten. Het gebouw blijkt een oud politiebureau te zijn, en in een ruimte tussen de kleedkamer en de zaal zijn nog 3 cellen intact gebleven. Beeldmateriaal hiervan is te bewonderen op 1 september tijdens de Eindzomernacht.
2 dagen zijn inmiddels voorbij gegaan. Ik heb veel opgetrokken met een kunstenares uit Hong Kong. Momenteel bevind ik me niet in Taipei, maar in Sheng Zu (Ik weet niet of je het zo schrijft), een stad 1,5 uur ten zuiden van Taipei. Zij is momenteel een workshop aan het geven aan studenten in een filmmuseum met geweldige grote oude apparaten en ik maak even van de gelegenheid gebruik om in het kantoor van de vrouw waar ik vannacht logeer dit bericht te typen. Net was de computer ingesteld op chinese karakters en ik wist niet hoe ik deze uit moest zetten. De collega van de vrouw begrijpt niks van wat ik zeg dus nu heeft zij tot 2 maal toe op en neer moeten lopen tussen het museum en haar kantoor. Ik schaam me dood.
Wat er verder nog gebeurt is? Dinsdag ben ik naar het museum geweest. Voor moderne kunst. Blijkt er net deze maand een tentoonstelling te zijn die tot stand is gekomen met hulp van V2 in Rotterdam! Allemaal nederlandse kunstenaars...moet ik daarvoor nou de hele wereld over vliegen? Maar verder was het wel erg leuk werk. Typisch dat ik dat wel uitgerekend hier moet zien...
Vandaag ben ik 's ochtends vroeg naar het Chang Kai shek memorial plein geweest. Een plein met prachtige chinese architectuur en een beeld van een blijkbaar behoorlij gruwelijke dictator. Het meeste was ik geboeit door de tuinen aan de zijkant van het plein. Ik heb nog nooit zulke bomen gezien. Stokoud, met wortels die als lianen via de boomstam naar beneden kruipen, als een gigantische kluwe krieoelende slangen. Oogt heel erg exotisch. Aan de temperatuur te oordelen die er hier heerst, zal het dat ook wel zijn. Om 1 uur vanmiddag was er een persconferentie voor de Tawanese televisie (1 van de 100 kanalen) De paar kunstenaars die reeds gearriveerd waren werden geintroduceerd met veel heisa, wat mij in de situatie bracht dat ik struikelend over mijn stelten in felgekleurd pak mijn verhaal stond te doen voor twee grote camera's en een eigenaardige journalist. Nadat dit gebeuren voorbij was en het onweer een aantal uren later ook, ben ik met een paar mensen vertrokken naar Sheng Zu, een van de oudste steden van Taiwan. Morgen ben ik nog even hier, dan weer terug naar Taipei en zaterdag weer met iedereen ditmaal hier naartoe voor de eerste serie performances. De performance in het theater zal zondagavond plaatsvinden. Nee, ik ben dus niet op tijd vterug voor school. Mijn excuses hiervoor. Meer volgd, maar nu ben ik er weer vandoor want de workshop loopt tegen zijn einde.
BRAKENDE BERGEN
Dag lieve mensen, daar ben ik weer.
Ten eerste, mijn excuses voor de vele spelfouten in mijn vorige verslag. Ik zal er iets aan proberen te doen, maar ik weet eigenlijk nu al dat ik er ook nu niet op zal letten. Ten tweede, heeft de titel niet zozeer iets met vulkanen te maken maar vooral met mijn state of mind na baden in het vulkanische.
Waar was ik in godsnaam gebleven? Oh ja, in Hsinchu, dus niet in Sheng Zu wat ik eerder claimde, hoewel je het inderdaad ongeveer zo uitspreekt. De nacht van woensdag op donderdag verbleef ik bij de vrouw die ik in mijn vorige bericht al noemde, omdat zij destijds zo vriendelijk was haar computer tot mijn beschikking te stellen. Samen met mijn compagnon uit Hong Kong, die overigens Wenyau heet. We sliepen op een echt rieten bed, dat niet zozeer fijn lag maar er vooral heel cool uitzag. De vrouw had een man en een dochtertje van 4, een heel schattig meisje, met lang zwart haar dat op een beetje Sadako-achtige manier in haar gezicht hing (Jeweetwel, dat meisje van the ring, hoewel ik deze associatie niet hardop uitsprak). Ze was heel enthousiast toen wij op een voor kinderen vrij laat tijdstip binnen kwamen gestrompeld. Ondanks heit feit dat de flat oud was en ietwat krakkemikkig, heb ik die nacht redelijk goed geslapen. De volgende ochtend ben ik samen met Wenyau met de trein naar een nabijgelegen stadje gereist, waar wij werden opgehaald door mister Lee (de kleine man, die mij had opgehaald van het vliegveld.) Hij was zoals altijd wildenthousiast en ging ons zijn studio laten zien. We reden een eindje en kwamen toen aan bij zijn studio: een redeelijk ruime werkkamer met aangrenzend een kleinere kamer waar hij zijn gereedschap bewaarde. Ik had net mijn tas neergegooit toen hij zij dat we moesten gaan, want hij wilde ons zijn studio laten zien. Hij had er blijkbaar meerdere. Deze lag in een dorp wat verderop, en was een groot huis (ik vraag me af of het echt allemaal van hem was) met een enorme zaal op de eerste verdieping. In een zijkamer lagen bergen karton, waarmee hij zijn spandoeken maakt.
Na even hier te hebben rondgesnuffeld, was het tijd voor de lunch. Mooi, want sinds ik hier ben eet ik weining tot niks als ontbijt omdat ze hier toch zo uitgebreid lunchen. Nadat we onze rijstnoodles naar binnen hadden geslurpt, gingen we weer verder met de tour.
"We now go up the mountain, to Hot Spring!" zei Mister Lee. We reden weg van de bewoonde wereld, de heuvels in. Na een korte stop om even wat caffeine bij te tanken gingen we van de snelweg af, de smallere bergwegen op. Je moet weten, dat het weer hier redelijk voorspelbaar is. 30 graden, 's ochtends veel zon, en zo rond een uur of 2 's middags begint het keihard te regenen. Op het moment dat wij de bergen in reden, was het ongeveer 2 uur 'smiddags....
Het begon te regenen. De weg was hobbelig, en het uitzicht geweldig. door de regen begonnen er watervallen in de rivier beneden ons te stromen. Met een redelijke snelheid reen mister Lee de berg op, af en toe afremmend voor tegenliggers. " You know, there are bears here, in the wild!" Geweldig, ook dat nog. Ik was voelde me niet zo prettig op zo'n smalle weg met zo veel blinde bochten, waar het water in steeds groter wordende stroompjes naar beneden liep. Maar het uitzicht was adembenemend en ik moest me concentreren om mijn koffie niet over de bank heen te morsen.
Eenmaal op plaats van bestemming aangekomen was ik erg opgelucht. We stonden voor een gebouw, daT in de tijd van de tijd dat Taiwan een japanse kolonie was gebruikt werd als vakantieoord voor hoge Japanse officieren. Het was verbonden met een vulkanische bron uit de bergen. Binnen werden we naar twee kamers gestuurd, mister Lee naar de mannen, en Wenyau en ik naar de vrouwen. Eenmaal binnen begreep ik waarom. Ik stond in een kamer, met aan de ene kant een heel erg groot bad en aan de andere kant een rij douches. In de kamer bevonden zich ook een stuk of 5 Taiwanese naakte locals, vrouwen uit de nabijgelegen dorpen. Het was uiteraard de bedoeling dat ook wij ons helemaal uit moesten kleden. Voordat we het vulkanische bad ingingen , moesten we douchen. Dit was samen met een rare engelse vertaling waarmee werd bedoelt dat je niet met elkaar mocht rotzooien, het enige wat ik kon lezen van de waslijst met voorschriften. Andere dingen waren, dat je om de paar minuten uit het water moest, omdat het zo heet was en anders had je kans op een hartaanval. Ook moest je naderhand nog een keer douchen omdat het water te veel vulkanisch zuur bevatte en om diezellfde reden kon je het ook niet drinken. De locals waren heel erg nieuwsgierig naar mij, en waar ik vandaan kwam. Wenyau wist mij te vertellen, dat ze hier 5 keer per week kwamen, en altijd alleen. Maar omdat ze er zo vaak kwamen, was het ons kent ons en er werd dan ook een hoop afgeouwehoert.
Na het bad brak voor mij de hel los: het regende nog steeds en nu moesten we van bijna 1000 meter hoogte weer naar beneden. Mister Lee deed de afdaling in een rotvaart, tot groot ongenoegen van mijn maag... Bij iedere bocht dacht ik dat we het ravijn in zouden vallen. bijn maag borrelde. de weg deed hetzelfde. Ik dacht dat ik gek werd. Juist op het moment dat ik de hele auto onder wilde kotsen, berijkten we de normale weg. Pfiew. gered.
Na een warrige reis terug naar Hsinchu bleef mijn maag vervelend doen. of het lag aan te weinig vocht, het water, of ordinaire wagenziekte wist ik niet, maar het was alles behalve prettig. Na een beetje door de stad te hebben gestruind nam ik samen met een vrouw die Wenyau's cursus had gevolgd de bus terug naar Taipei. Wenyou zou later komen, of niet, want ze ging eerst uit eten met haar studenten, die ze zojuist het tweede deel van de cursus had gegeven.
Eenmaal terug in Taipei ontmoette ik Pascale, een vrouw uit zwitserland die ik eerder had ontmoet in Beijing en met wie iik onder andere een hitelkamer zou delen. De organisatie had begrepen dat Wenyau in Hsinchu zou blijven, dus sliep er die nacht iemand anders bij mij en Pascale op de kamer. Een Taiwanese die geen engels sprak, verder erg vriendelijk was maar tot mijn ergernis ook snurkte en sigaretten rookte op de badkamer (BAH!)
Ondanks dat heb ik prima geslapen. Vanochtend kwam ik Wenyau tegen op straat, en toen bleek dat er sprake was geweest van een miscummunicatie. De vrouw met wie ik naar Taipei was gereist, had de orgaisatie moeten bellen om te vertellen dat Wenyau toch terug zou komen die avond. Dit was niet gebeurt, dus waren zij er vanuit gegaan dat zij 's ochtends terug zou komen, en hadden haar bed voor die nacht aan de snurkende Taiwanees gegeven. Oeps. Gelukkig had zij nog een ander logeeradres achter de hand en was ze s nachts nog iemand van de organisatie tegen gekomen op straat.
Momenteel zit ik in het theater. Beneden zijn de voorbereidingen aan de gang voor de eerste dag van het festival. De eerste performances zijn vanavond, en morgen reizen we opnieuw naar Hsinchu, ditmaal met alle kunstenaars, en daar zal ik mijn eerste performance doen. Zondagavond is voor mij deel 2, met band! Ik ben benieuwd...
Nou, Ik ben er weer weg van. Ga een wandelig maken in botanische tuinen. Schijnt mooi te zijn...
TIPAF 2007
Zo lieve mensen,
Het is voorbij. Gedaan met de pret, de stress en de etcetera. Alle performances zijn achter de rug.
Mijn eerste performance was in Hsinshu. Inderdaad, de stad die ik eerder deze week ook al bezocht had. Om 8 uur s ochtends moesten we voor het hotel staan, met zijn allen, om te vertrekken. De performances zouden al vroeg plaatsvinden, omdat er later die dag ook nog een avondprogramma zou zijn in het theater in Taipei. Dus om 7 uur stond ik op, samen met mijn roommates. om iets voor 8en stonden wij netjes voor het hostel, gewapend met een enorme sloot koffie. Iets na half 9 kwam de rest eindelijk aankakken....een geweldig begin van de dag.
Na nog wat ellende in het verkeer beleefd te hebben, begonnen wij rond 11 uur (een uur te laat) met de performances in Hsinchu, in een klein park met een historische poort uit de 19e eeuw, midden op een rothonde.Hoogtepunten waren een streetdancende chinees en de organisator van het festival die in zijn onderbroek over een stuk plastic besprenkeld met olie rolde, tomaten platdrukte met zijn lichaam en zich liet bekogelen met eieren. Om vervolgens het resultaat op te eten.
Mijn eigen performance ging OK, maar een beetje rommelig: ik kon niet goed op de stelten blijven staan en de elastieken waren verward geraakt nadat ik ze in mijn broek had verstopt. Eventuele visuele toevoegingen zullen volgen tijdens de eindzomernacht (nog meer reden om te komen!) of later op mijn weblog. Ik moest me bij gebrek aan een kleedkamer omkleden in de KFC. Eventjes kwam het in me op om me midden tussen de mensen om te kleden, veren in mijn reet te steken en in mijn blote reet, kakelend als een op hol geslagen kip, alle bezoekers naar buiten te jagen. Ik hield me echter in.
Na een gezellige traditionele lunch moesten we weer terug naar Taipei. Ook die avond stonden er weer performances op het programma. Pangaar, maar voldaan, liet ik het allemaal over me heen komen. Die avond werd besloten dat alle kunstenaars die zondagh moesten optreden om 12.00 uur in het theater moesten zijn. Behalve Lilia Scheerder, die werd om 10.15 verwacht. Beurk.
En zo het geschiedde. Ik was er op tijd, de hangmat werd opgehangen en uitgetest en rond de klok van 11 arriveerde de band voor een soundcheck. Ging allemaal OK.
Die middag waren er eerst weer performances in een park, dit maal wat dichter bij, in Taipei. Ik moest zelf niks doen, maar enkele hoogtepunten waren een geblinddoekte japanner die met een stok een steen balanceerde, een lichtelijk krankzinnige man uit Hong Kong die al schreeuwend de inhoud van een paar kratten bier kapotsloeg en een Australische jood die de wet overtreedde door midden op straat poedelnaakt op een muur van bijna 2 meter hoog te springen, waar iedereen hem kom zien.
Die avond was het zo ver, en ik dacht alles voor elkaar te hebben. Om stipt 6 uur was ik aanwezig in het theater. Ik controleerde nog even of ik alles had, dit bleek niet oz te zijn: mijn armbanden, die ik gebruik om mezelf vast te ketenen aan de hangmat, waren spoorloos. STRESS! Al hyperventilerend haalde ik alles overhoop, vond niks, rende naar het hotel, haalde alles overhoop, vond niks, ging terug naar het theater, vond een noodoplossing, kwam tot rust en bedacht vervolgens dat de armbanden gewoon nog in mijn stelten lagen, die ik echter in het hotel had gelaten omdat ik ze voor deze performance niet nodig zou hebben. Stress weg.
Meteen na de pauze was ik aan de beurt. tijdens de pauze werd alles vliegens vlug voorberijd: de band zette hun apparatuur klaar, en ik ketende mezelf vast aan de hangmat omdat ik niet wilde dat het publiek zou zien hoe ik vastzat. Prima. Het verliep allemaal redelijk goed, had ik het idee. Ik was erg tevreden over de muziek, samenwerken met vreemden ging me een beetje onwennig, maar goed af. Het liep zoals geplant, ik was flink lomp bezig en heb blijkbaar zo hard aan de elastieken getrokken dat ik het bevestigingspunt kapot heb gemaakt.
Toen kwam de keerzijde: na mijn band getrakteerd te hebben op bier, ging ik terug de zaal in om de rest van het programma te zien en om het videomateriaal van de performance te bekijken. Dat ;aatste was er echter niet: er was iets mis gegaan met de camera. Nu heb ik dus geen idee hoe de performance eruit zag en ik moet wachten totdat ze me de DVD toesturen. Schade...
Hoogtepunten van de avond waren trouwens ditmaal levende kippen, een man die in zijn blote reet (veel mannelijk naakt op dit festival) een dode geit in stukken sneed en vervolgens het publiek begon te bekogelen met onderdelen van de ex-geit, en de organisator van het festival die alles coca-cola had en opnieuw in zijn blote reet een hippe moderne dans deed in een regen van cola.
Na de afsluiting van het festival waren we allemaal uitgenodigd voor een diner. Het bier vloeide rijkelijk en er was een hoop duur uitziend eten. Ik heb mij door iemand anders laten vertellen hoe krab nou eigenlijk smaakt. Een beetje vissig...
OK lieve mensen, ik kap er weer mee. Ik heb 4 dagen te gaan in het mooie Taiwan en ik hoop er iets leuks van te maken. Tot ziens!
Ni Hao lieve mensen,
Hier ben ik dan. Of eigenlijk ben ik weer eens heel ergens anders. In Taiwan om precies te zijn. Na afgelopen zondag (en n beetje van maandag) opgesloten te hebben gezeten in een grote vliegende doodskist (de zeventiende raasde er een tyfoon over Taiwan, voldoende reden voor paranoia, naar mijn idee) landde ik om iets voor 11 (lokale tijd, het was dus eigenlijk heel erg vroeg, 5 uur s ochtends, en ik had dankzij mijn eindeloze rusteloosheid: Turbulentie! Bliksem! Stress!!! amper geslapen en een hoop wezenloos naar een televisiescherm met chinees ondertitelde hopllywoodfilms zitten kijken...) in de buurt van hoofdstad Taipei. Ik had met de organisatoren van het Taipei International Performance Art Festival afgesproken dat ik zou worden opgehaald van het vliegveld. Nietsvermoedend loop ik de ontvangsthal binnen na (voor mijn gevoel) minstens een half uur gewacht te hebben op mijn bagage. Ik kijk naar links. Niks. Ik kijk naar rechts. Daar staat een klein mannetje mij lachend aan te kijken, vanachter een gigantisch gekleurd spandoek waarop staat WELCOME LILIA SCHEERDER...Ik barst in lachen uit. Dit wordt nouwkeurig vastgelegt door een andere man met een hele dure spiegelreflex. Watan, de organisator van het festival die ik in Beijing heb leren kennen, legt alles vast op film. Nadat ik verschillende poses aan heb moeten nemen bij het spandoek, springt de kleine man met het doek van de muur waarop hij stond, en wikkelt mij in de spandoek. Meer foto's. Meer gelach. Dan lopen we aan, en men weer mij te vertellen dat de kleine man een erg bekende performancekunstenaar is uit Taiwan en dat dit onderdeel is van zijn performance.
Ik neem de bus naar het centrum van Taipei, alwaar mijn hotel zich bevind en een van de locaties van het festival. Nadat ik mijn sleutel heb gekregen en mijn spullen in de hotelkamer heb gezet, denk ik wat bij te kunnen slapen. Ik wordt echter direct gebeld door Yilin, de andere organisator van het festival, die mij de locatie wil laten zien. Ik zeg vriendelijk ja en samen lopen we naar het kleine theater, dat om de hoek blijkt te zijn. Ik wordt door haar geintroduceerd bij de mensen van het theater en ik krijg de zaal te zien. Een leuk zaaltje, met achteraan wat banken en de vloer is een groot podium. Dan komen de kleedkamers. Die hebben natuurlijk tralies, om vervelende toneelspelers in op te sluiten. Het gebouw blijkt een oud politiebureau te zijn, en in een ruimte tussen de kleedkamer en de zaal zijn nog 3 cellen intact gebleven. Beeldmateriaal hiervan is te bewonderen op 1 september tijdens de Eindzomernacht.
2 dagen zijn inmiddels voorbij gegaan. Ik heb veel opgetrokken met een kunstenares uit Hong Kong. Momenteel bevind ik me niet in Taipei, maar in Sheng Zu (Ik weet niet of je het zo schrijft), een stad 1,5 uur ten zuiden van Taipei. Zij is momenteel een workshop aan het geven aan studenten in een filmmuseum met geweldige grote oude apparaten en ik maak even van de gelegenheid gebruik om in het kantoor van de vrouw waar ik vannacht logeer dit bericht te typen. Net was de computer ingesteld op chinese karakters en ik wist niet hoe ik deze uit moest zetten. De collega van de vrouw begrijpt niks van wat ik zeg dus nu heeft zij tot 2 maal toe op en neer moeten lopen tussen het museum en haar kantoor. Ik schaam me dood.
Wat er verder nog gebeurt is? Dinsdag ben ik naar het museum geweest. Voor moderne kunst. Blijkt er net deze maand een tentoonstelling te zijn die tot stand is gekomen met hulp van V2 in Rotterdam! Allemaal nederlandse kunstenaars...moet ik daarvoor nou de hele wereld over vliegen? Maar verder was het wel erg leuk werk. Typisch dat ik dat wel uitgerekend hier moet zien...
Vandaag ben ik 's ochtends vroeg naar het Chang Kai shek memorial plein geweest. Een plein met prachtige chinese architectuur en een beeld van een blijkbaar behoorlij gruwelijke dictator. Het meeste was ik geboeit door de tuinen aan de zijkant van het plein. Ik heb nog nooit zulke bomen gezien. Stokoud, met wortels die als lianen via de boomstam naar beneden kruipen, als een gigantische kluwe krieoelende slangen. Oogt heel erg exotisch. Aan de temperatuur te oordelen die er hier heerst, zal het dat ook wel zijn. Om 1 uur vanmiddag was er een persconferentie voor de Tawanese televisie (1 van de 100 kanalen) De paar kunstenaars die reeds gearriveerd waren werden geintroduceerd met veel heisa, wat mij in de situatie bracht dat ik struikelend over mijn stelten in felgekleurd pak mijn verhaal stond te doen voor twee grote camera's en een eigenaardige journalist. Nadat dit gebeuren voorbij was en het onweer een aantal uren later ook, ben ik met een paar mensen vertrokken naar Sheng Zu, een van de oudste steden van Taiwan. Morgen ben ik nog even hier, dan weer terug naar Taipei en zaterdag weer met iedereen ditmaal hier naartoe voor de eerste serie performances. De performance in het theater zal zondagavond plaatsvinden. Nee, ik ben dus niet op tijd vterug voor school. Mijn excuses hiervoor. Meer volgd, maar nu ben ik er weer vandoor want de workshop loopt tegen zijn einde.
BRAKENDE BERGEN
Dag lieve mensen, daar ben ik weer.
Ten eerste, mijn excuses voor de vele spelfouten in mijn vorige verslag. Ik zal er iets aan proberen te doen, maar ik weet eigenlijk nu al dat ik er ook nu niet op zal letten. Ten tweede, heeft de titel niet zozeer iets met vulkanen te maken maar vooral met mijn state of mind na baden in het vulkanische.
Waar was ik in godsnaam gebleven? Oh ja, in Hsinchu, dus niet in Sheng Zu wat ik eerder claimde, hoewel je het inderdaad ongeveer zo uitspreekt. De nacht van woensdag op donderdag verbleef ik bij de vrouw die ik in mijn vorige bericht al noemde, omdat zij destijds zo vriendelijk was haar computer tot mijn beschikking te stellen. Samen met mijn compagnon uit Hong Kong, die overigens Wenyau heet. We sliepen op een echt rieten bed, dat niet zozeer fijn lag maar er vooral heel cool uitzag. De vrouw had een man en een dochtertje van 4, een heel schattig meisje, met lang zwart haar dat op een beetje Sadako-achtige manier in haar gezicht hing (Jeweetwel, dat meisje van the ring, hoewel ik deze associatie niet hardop uitsprak). Ze was heel enthousiast toen wij op een voor kinderen vrij laat tijdstip binnen kwamen gestrompeld. Ondanks heit feit dat de flat oud was en ietwat krakkemikkig, heb ik die nacht redelijk goed geslapen. De volgende ochtend ben ik samen met Wenyau met de trein naar een nabijgelegen stadje gereist, waar wij werden opgehaald door mister Lee (de kleine man, die mij had opgehaald van het vliegveld.) Hij was zoals altijd wildenthousiast en ging ons zijn studio laten zien. We reden een eindje en kwamen toen aan bij zijn studio: een redeelijk ruime werkkamer met aangrenzend een kleinere kamer waar hij zijn gereedschap bewaarde. Ik had net mijn tas neergegooit toen hij zij dat we moesten gaan, want hij wilde ons zijn studio laten zien. Hij had er blijkbaar meerdere. Deze lag in een dorp wat verderop, en was een groot huis (ik vraag me af of het echt allemaal van hem was) met een enorme zaal op de eerste verdieping. In een zijkamer lagen bergen karton, waarmee hij zijn spandoeken maakt.
Na even hier te hebben rondgesnuffeld, was het tijd voor de lunch. Mooi, want sinds ik hier ben eet ik weining tot niks als ontbijt omdat ze hier toch zo uitgebreid lunchen. Nadat we onze rijstnoodles naar binnen hadden geslurpt, gingen we weer verder met de tour.
"We now go up the mountain, to Hot Spring!" zei Mister Lee. We reden weg van de bewoonde wereld, de heuvels in. Na een korte stop om even wat caffeine bij te tanken gingen we van de snelweg af, de smallere bergwegen op. Je moet weten, dat het weer hier redelijk voorspelbaar is. 30 graden, 's ochtends veel zon, en zo rond een uur of 2 's middags begint het keihard te regenen. Op het moment dat wij de bergen in reden, was het ongeveer 2 uur 'smiddags....
Het begon te regenen. De weg was hobbelig, en het uitzicht geweldig. door de regen begonnen er watervallen in de rivier beneden ons te stromen. Met een redelijke snelheid reen mister Lee de berg op, af en toe afremmend voor tegenliggers. " You know, there are bears here, in the wild!" Geweldig, ook dat nog. Ik was voelde me niet zo prettig op zo'n smalle weg met zo veel blinde bochten, waar het water in steeds groter wordende stroompjes naar beneden liep. Maar het uitzicht was adembenemend en ik moest me concentreren om mijn koffie niet over de bank heen te morsen.
Eenmaal op plaats van bestemming aangekomen was ik erg opgelucht. We stonden voor een gebouw, daT in de tijd van de tijd dat Taiwan een japanse kolonie was gebruikt werd als vakantieoord voor hoge Japanse officieren. Het was verbonden met een vulkanische bron uit de bergen. Binnen werden we naar twee kamers gestuurd, mister Lee naar de mannen, en Wenyau en ik naar de vrouwen. Eenmaal binnen begreep ik waarom. Ik stond in een kamer, met aan de ene kant een heel erg groot bad en aan de andere kant een rij douches. In de kamer bevonden zich ook een stuk of 5 Taiwanese naakte locals, vrouwen uit de nabijgelegen dorpen. Het was uiteraard de bedoeling dat ook wij ons helemaal uit moesten kleden. Voordat we het vulkanische bad ingingen , moesten we douchen. Dit was samen met een rare engelse vertaling waarmee werd bedoelt dat je niet met elkaar mocht rotzooien, het enige wat ik kon lezen van de waslijst met voorschriften. Andere dingen waren, dat je om de paar minuten uit het water moest, omdat het zo heet was en anders had je kans op een hartaanval. Ook moest je naderhand nog een keer douchen omdat het water te veel vulkanisch zuur bevatte en om diezellfde reden kon je het ook niet drinken. De locals waren heel erg nieuwsgierig naar mij, en waar ik vandaan kwam. Wenyau wist mij te vertellen, dat ze hier 5 keer per week kwamen, en altijd alleen. Maar omdat ze er zo vaak kwamen, was het ons kent ons en er werd dan ook een hoop afgeouwehoert.
Na het bad brak voor mij de hel los: het regende nog steeds en nu moesten we van bijna 1000 meter hoogte weer naar beneden. Mister Lee deed de afdaling in een rotvaart, tot groot ongenoegen van mijn maag... Bij iedere bocht dacht ik dat we het ravijn in zouden vallen. bijn maag borrelde. de weg deed hetzelfde. Ik dacht dat ik gek werd. Juist op het moment dat ik de hele auto onder wilde kotsen, berijkten we de normale weg. Pfiew. gered.
Na een warrige reis terug naar Hsinchu bleef mijn maag vervelend doen. of het lag aan te weinig vocht, het water, of ordinaire wagenziekte wist ik niet, maar het was alles behalve prettig. Na een beetje door de stad te hebben gestruind nam ik samen met een vrouw die Wenyau's cursus had gevolgd de bus terug naar Taipei. Wenyou zou later komen, of niet, want ze ging eerst uit eten met haar studenten, die ze zojuist het tweede deel van de cursus had gegeven.
Eenmaal terug in Taipei ontmoette ik Pascale, een vrouw uit zwitserland die ik eerder had ontmoet in Beijing en met wie iik onder andere een hitelkamer zou delen. De organisatie had begrepen dat Wenyau in Hsinchu zou blijven, dus sliep er die nacht iemand anders bij mij en Pascale op de kamer. Een Taiwanese die geen engels sprak, verder erg vriendelijk was maar tot mijn ergernis ook snurkte en sigaretten rookte op de badkamer (BAH!)
Ondanks dat heb ik prima geslapen. Vanochtend kwam ik Wenyau tegen op straat, en toen bleek dat er sprake was geweest van een miscummunicatie. De vrouw met wie ik naar Taipei was gereist, had de orgaisatie moeten bellen om te vertellen dat Wenyau toch terug zou komen die avond. Dit was niet gebeurt, dus waren zij er vanuit gegaan dat zij 's ochtends terug zou komen, en hadden haar bed voor die nacht aan de snurkende Taiwanees gegeven. Oeps. Gelukkig had zij nog een ander logeeradres achter de hand en was ze s nachts nog iemand van de organisatie tegen gekomen op straat.
Momenteel zit ik in het theater. Beneden zijn de voorbereidingen aan de gang voor de eerste dag van het festival. De eerste performances zijn vanavond, en morgen reizen we opnieuw naar Hsinchu, ditmaal met alle kunstenaars, en daar zal ik mijn eerste performance doen. Zondagavond is voor mij deel 2, met band! Ik ben benieuwd...
Nou, Ik ben er weer weg van. Ga een wandelig maken in botanische tuinen. Schijnt mooi te zijn...
TIPAF 2007
Zo lieve mensen,
Het is voorbij. Gedaan met de pret, de stress en de etcetera. Alle performances zijn achter de rug.
Mijn eerste performance was in Hsinshu. Inderdaad, de stad die ik eerder deze week ook al bezocht had. Om 8 uur s ochtends moesten we voor het hotel staan, met zijn allen, om te vertrekken. De performances zouden al vroeg plaatsvinden, omdat er later die dag ook nog een avondprogramma zou zijn in het theater in Taipei. Dus om 7 uur stond ik op, samen met mijn roommates. om iets voor 8en stonden wij netjes voor het hostel, gewapend met een enorme sloot koffie. Iets na half 9 kwam de rest eindelijk aankakken....een geweldig begin van de dag.
Na nog wat ellende in het verkeer beleefd te hebben, begonnen wij rond 11 uur (een uur te laat) met de performances in Hsinchu, in een klein park met een historische poort uit de 19e eeuw, midden op een rothonde.Hoogtepunten waren een streetdancende chinees en de organisator van het festival die in zijn onderbroek over een stuk plastic besprenkeld met olie rolde, tomaten platdrukte met zijn lichaam en zich liet bekogelen met eieren. Om vervolgens het resultaat op te eten.
Mijn eigen performance ging OK, maar een beetje rommelig: ik kon niet goed op de stelten blijven staan en de elastieken waren verward geraakt nadat ik ze in mijn broek had verstopt. Eventuele visuele toevoegingen zullen volgen tijdens de eindzomernacht (nog meer reden om te komen!) of later op mijn weblog. Ik moest me bij gebrek aan een kleedkamer omkleden in de KFC. Eventjes kwam het in me op om me midden tussen de mensen om te kleden, veren in mijn reet te steken en in mijn blote reet, kakelend als een op hol geslagen kip, alle bezoekers naar buiten te jagen. Ik hield me echter in.
Na een gezellige traditionele lunch moesten we weer terug naar Taipei. Ook die avond stonden er weer performances op het programma. Pangaar, maar voldaan, liet ik het allemaal over me heen komen. Die avond werd besloten dat alle kunstenaars die zondagh moesten optreden om 12.00 uur in het theater moesten zijn. Behalve Lilia Scheerder, die werd om 10.15 verwacht. Beurk.
En zo het geschiedde. Ik was er op tijd, de hangmat werd opgehangen en uitgetest en rond de klok van 11 arriveerde de band voor een soundcheck. Ging allemaal OK.
Die middag waren er eerst weer performances in een park, dit maal wat dichter bij, in Taipei. Ik moest zelf niks doen, maar enkele hoogtepunten waren een geblinddoekte japanner die met een stok een steen balanceerde, een lichtelijk krankzinnige man uit Hong Kong die al schreeuwend de inhoud van een paar kratten bier kapotsloeg en een Australische jood die de wet overtreedde door midden op straat poedelnaakt op een muur van bijna 2 meter hoog te springen, waar iedereen hem kom zien.
Die avond was het zo ver, en ik dacht alles voor elkaar te hebben. Om stipt 6 uur was ik aanwezig in het theater. Ik controleerde nog even of ik alles had, dit bleek niet oz te zijn: mijn armbanden, die ik gebruik om mezelf vast te ketenen aan de hangmat, waren spoorloos. STRESS! Al hyperventilerend haalde ik alles overhoop, vond niks, rende naar het hotel, haalde alles overhoop, vond niks, ging terug naar het theater, vond een noodoplossing, kwam tot rust en bedacht vervolgens dat de armbanden gewoon nog in mijn stelten lagen, die ik echter in het hotel had gelaten omdat ik ze voor deze performance niet nodig zou hebben. Stress weg.
Meteen na de pauze was ik aan de beurt. tijdens de pauze werd alles vliegens vlug voorberijd: de band zette hun apparatuur klaar, en ik ketende mezelf vast aan de hangmat omdat ik niet wilde dat het publiek zou zien hoe ik vastzat. Prima. Het verliep allemaal redelijk goed, had ik het idee. Ik was erg tevreden over de muziek, samenwerken met vreemden ging me een beetje onwennig, maar goed af. Het liep zoals geplant, ik was flink lomp bezig en heb blijkbaar zo hard aan de elastieken getrokken dat ik het bevestigingspunt kapot heb gemaakt.
Toen kwam de keerzijde: na mijn band getrakteerd te hebben op bier, ging ik terug de zaal in om de rest van het programma te zien en om het videomateriaal van de performance te bekijken. Dat ;aatste was er echter niet: er was iets mis gegaan met de camera. Nu heb ik dus geen idee hoe de performance eruit zag en ik moet wachten totdat ze me de DVD toesturen. Schade...
Hoogtepunten van de avond waren trouwens ditmaal levende kippen, een man die in zijn blote reet (veel mannelijk naakt op dit festival) een dode geit in stukken sneed en vervolgens het publiek begon te bekogelen met onderdelen van de ex-geit, en de organisator van het festival die alles coca-cola had en opnieuw in zijn blote reet een hippe moderne dans deed in een regen van cola.
Na de afsluiting van het festival waren we allemaal uitgenodigd voor een diner. Het bier vloeide rijkelijk en er was een hoop duur uitziend eten. Ik heb mij door iemand anders laten vertellen hoe krab nou eigenlijk smaakt. Een beetje vissig...
OK lieve mensen, ik kap er weer mee. Ik heb 4 dagen te gaan in het mooie Taiwan en ik hoop er iets leuks van te maken. Tot ziens!
posted by Lilia at 4:06 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home