Verslag 1: 28 september 2006
Ik ben vanmiddag rond een uur of 12 s middags aangekomen op het vliegveld van Beijing. 12 uur Chinese tijd bedoel ik dan, in nederland was het op dat moment 6 uur s ochtends en ik had met heel veel pijn en moeite een uurtje kunnen slapen in het vliegtuig.
Tja vliegtuig. Het was in dit geval beter dat ik dit keer voor de verandering eens niet bij het raam kon zitten, anders had ik me misschien 10 uur lang lopen opfokken. Ik ben in een klein vliegtuigje naar Wenen gevlogen en daar over gestapt op een heel groot vliegtuig met heel veel chinezen dat naar Beijing ging. Bijna 10 uur lang stil zitten...niks voor mij. En dan kwam ik er ook nog eens vrij snel achter dat chinezen soms vrij vreemd kunnen zijn...De vrouw die de hele vlucht naast me zat begon zo dra we waren opgestegen al wild te wijzen naar de catalogus met svarofski kristallen, tot grote ergernis van de stewardess. Mijn god. En toen kwam die stewardess later dus langs met een heel karretje vol Svarofski kristallen en allerlei andere onzinnig blingblingende meuk, en de vrouw wilde alles zien en alles kopen. Voor ik het wist stonden er 10 chinezen om het karretje heen die eveneens alles wilden kopen en wilden zien wat de ander gekocht had zodat hij of zij dat dan dus ook kon komen. Hilarisch. Mensen die naar de WC waren geweest konden er ook echt niet door> Die moesten omlopen.
Eenmaal in Beijing aangekomen moest ik allemaal formuliertjes invullen die ik niet snapte, maar uiteindelijk is het goed gegaan en heb ik een mooie stempel in mijn paspoort geplaatst. Ik werd opgehaald door 2 vrijwilligers van het festival en werd in een ontzettend dikke auto naar de zogenaamde "kunstenaarsbuurt" gebracht. Dat was fantastisch. Een behoorlijk verpauperde buurt met overal galeries en ateliers en kunstenaars. Hier zal over een paar dagen ook het festival plaatsvinden. Ik ben voorgesteld aan een van de organisatoren en toen ben ik met de vrijwilligers gaan lunchen. Dat is ook absurd. Chinezen eten dus een hele maaltijd voor de lunch die voor mij door het tijdsverschil ook nog eens meer een ontbijt was. Pfff..Maar goed, de performances worden gegeven op 3 verschillende locaties die we hebben bekeken. Door nauwe steegjes struinen, overal lopen pijpleidingen boven de grond die er echt niet meer gezond uit zien en niemand die weet waar we naar toe moeten. Geweldig. De hele middag ben ik bijgestaan door een meisje van mijn leeftijd die voortdurend dingen voor mij moest vertalen en uitleggen terwijl haar engels eigenlijk ook niet zo geniaal was.
Qua locatie ben ik momenteel aan het twijfelen tussen een chique theaterzaal achtig iets en een vervallen pleintje....moeilijk. Mijn performance is in ieder geval op 2 oktober, dat weet ik nu wel. Na de introductie werd ik naar mijn logeeradres gereden. Ik verblijf bij een lief mannetje die geen woord engels praat en du sta ik voortdurend naar de wat en hoe te wijzen. Hij heeft zojuist mijn naam in chinese karakters geschreven. Ik ben nu behoorlijk wakker, ben net keihard in slaap gevallen terwijl ik eigenlijk mee uit eten zou gaan dus toen ik wakker werd was iedereen al weg. Dus. Maar ja ik heb nou in ieder geval wel geslapen. Mijn gastheer heeft foute Keltische muziek opstaan en zo dadelijk komt de hoofdcoördinator langs om zich voor te stellen en een aantal dingen met mij bespreken. Morgen komen er meer kunstenaars uit het buitenland, ik ben namelijk de eerste...Maar goed, je hoort nog van me.
Verslag 2: 1 oktober 2006
heb je haar ook weer! Ik leef nog steeds en hier alweer een bericht uit Beijing! Ik heb nog geen bericht op mijn weblog kunnen plaatsen, wegens enkele complicaties dus dan nog maar een email.
Goed. Waar zal ik beginnen. Ik heb nog niet echt de tijd gehad om uitgebreid de toerist uit te gaan hangen en eens flink te gaan sightseeen. Elke ochtend wordt ik opgepikt en rijden we in een groepje met de bus, auto of taxi naar de kunstenaarsbuurt. En dat is dan nog minstens een half uur reiden, ook al sta je niet in de file. Beijing is werkelijk gigantisch en alles kost tijd. Je komt de meest uiteenlopende dingen tegen als je naar buiten kijkt, van die groezelige volksbuurtjes met overal bordjes en frutseltjes en gezelligheid en daarnaast een flatgebouw. En veel rode lampionnen.
Chinezen zijn heel erg ingesteld op werken in groepen, dus wat je op zo'n dag doet is wat dingen bespreken, wachten totdat iedereen dit heeft gedaan, gezamenlijk eten, wachten tot iedereen klaar is, repetities doorlopen, wachten, materiaal kopen, wachten..met een gigantische groep uit eten..alles gaat in groepsverband dus heel vaak ben je gewoon aan het wachten totdat een paar treuzelaars klaar zijn met alles. Op zich vind ik het wel een leuk systeem. Iedereen is sociaal en houdt rekening met elkaar. Het enige nadeel is dat ik op deze manier niet de kans heb om impulsief iets te gaan doen. Maar dat zou sowieso niet echt kunnen, de stad is er simpelweg te groot voor en ik spreek inmiddels een paar woordjes Chinees maar daar kom je ook nergens mee. Whatever. behalve wat ergernissen jegens mensen die zich wat minder goed aan weten te passen vermaak ik me altijd nog prima.
Voor sightseeen zal nog vast genoeg tijd zijn, ik ben hier nog een week nadat het festival is afgelopen is. Ik moet me nu concentreren op mijn performance, die is namelijk morgen. Vandaag was ook de eerste dag van het festival, en ik heb me prima vermaakt. Ik heb besloten dat ik mijn performance in het theaterzaaltje ga doen (goede geluidsinstallatie voor de ondersteunende teringherrie) en die stond vandaag stampvol met mensen, en iedereen was massaal aan het filmen of fotograferen. Het festival opende met een chinees operastuk. Heel vreemd, met eigenaardige ritmes en vreemde instrumenten en mensen die in hun normale kleren stonden en de meest absurde kreten slaakten. Ik dacht in de eerste instantie dat het een modern stuk was, maar dit was dus serieus een traditionele Chinese opera! Geweldig...dit doen ze dus al eeuwen en normaal gesproken hebben ze er ook de meest krankzinnige kostuums en danspasjes bij. Nu ben ik dus van plan om een dezer dagen de opera te bezoeken om het in zijn volledigheid te kunnen zien. Tja, het is een leuk festival. Performances met bloedtransfusies, heliumballonnen met zwarte inkt en een man die zichzelf op zijn blote reet spankt terwijl hij een stok vasthoudt waarop een vibrator staat te draaien. En...performances met alcohol.
Een man gaat aan een tafel zitten en opent een fles met sterke drank en schenkt 2 glaasjes in. Vervolgens nodigt hij iemand uit het publiek uit om het glas met hem op te drinken. De 2 mannen drinken het ene glas na het andere en beginnen ook een voor een kledingstukken uit te trekken. Op een gegeven moment, als de man uit het publiek volledig naakt is en de kunstenaar in zijn boxershort staat, vertrekt de kunstenaar en vraagt weer iemand uit het publiek. Die gaat zitten, drinkt een glaasje, trekt een vies gezicht en loopt weg. De organisator van het festival neemt plaats...eveneens een glaasje. En dan..staat Lilia op. Ik neem plaats. Kut. zit ik daar, voor een volle zaal tegenover een naakte Chinees en een fles drank die op moet. Neem een glaasje. Best lekker. Schenk nummer 2 in. Ook prima. Nummer 3...de man geeft niet op. 4. Ik doe mijn OKC bandje af en mijn schoenen uit...5, de man staat op en de kunstenaar gaat weer zitten. 6, 7....OK toen ben ik gestopt. Ik zat nog wel te overwegen om meer uit te trekken, maar om nog meer van die troep te drinken om 4 uur s middags zag ik niet echt zitten.
Zo. Dat was het geloof ik. Morgen performance...spannend. Ik ben heel benieuwd naar de reacties. Het publiek is heel leuk, maar ik heb gemerkt dat er naast mensen die oprecht kritisch zijn ook een paar gigantische zeikers onder die kunstenaars aanwezig is...We'll see. Ik laat het nog wel weten.
Verslag 3: 2 oktober 2006
On very populair demand: Een verslagje van mijn performance
Ik was vandaag als vijfde aan de beurt, ik schat ergens tussen 4 en 5 uur s middags. Het zijn hier namelijk performancemiddagen, geen avonden. Alles goed voorbereid. Ik heb een piepschuimbol uit 2 delen op mijn hoofd gezet maar ik was er eerder achter gekomen dat de lijm niet bleef zitten, dus heb ik vanmiddag de oplossing nog in praktijk gebracht: vastgenaaid met naald en draad. Past ook mooi bij het thema van de performance...
Maar goed, het is geweldig. Als je je moet voorberijden dan wordt er gelijk een leger vrijwilligers op je af gestuurd om je te helpen en als je vraagt of de zaal leeg mag zodat het publiek je niet van tevoren kan zien, dan gebeurt dat ook. Ik had stenen op mijn rok laten leggen en stond op het podium met een korset aan en die bol muurvast op mijn kop terwijl er een felle spot op me was gericht. Comfortabel was anders. Zodra ik klaar zat hoorde ik, want ik zag natuurlijk geen reet, het publiek binnen stromen en camera's flitsen. Zodra ik de geluidstrack hoorde begon mijn performance. In het begin ging alles goed. Ik stak de naalden met grof geweld in de bol en mepte er net zo lang tegen totdat hij openbarstte. Vervolgens begon ik met het verwijderen van de stenen en het kapot meppen van de bol tegen het podium. Daarna ging het heel even mis. Ik begon na te denken over het geluid en dingen die ik wilde doen, en verloor mijn concentratie. Jammer. Maar gelukkig vond ik die concentratie later weer terug. Ik probeerde tevergeefs de bol aan elkaar te naaien en kroop er terug in. Einde. Toen er na een minuut nog een ijselijke stilte heerste in het publiek (enkel het geluid van alle camera's) begon ik richting de zijkant van het podium te kruipen. Applaus!
Dus. Ja, op dat ene moment na heb ik het gevoel dat mijn performance goed is verlopen. Ik heb een hoop enthousiaste reacties gekregen. Morgan (amerikaanse kunstenares en vriendin van mijn vader) had gelijk door op welke punten het even mis ging, typisch. Verder positieve reacties, ik ben zowaar een paar keer gefeliciteerd! Ook enkele met wat kritiek maar geen negatieve kritiek. Meer kunstenaars die mij dan hun kijk op de performance wilden laten weten. Yes. I did it! En ze vonden het leuk!
En toen...Tja. De komende 3 dagen is het festival nog aan de gang, dus ik ga nog naar een hoop andere performances kijken. Ik heb bedacht dat het misschien helemaal niet zo'n slecht idee is om een beetje te netwerken. Van de week sprak ik een Argentijnse kunstenaar die in juni ergens in Zuid-Amerika een festival organiseert waarvoor hij jonge kunstenaars zocht ven over de hele wereld. Hij vroeg of ik eventueel interesse zou hebben. Uiteraard heb ik dat, en hij was vandaag erg te spreken over mijn performance. Verder zij ik vandaag tegen Reto (jonge zwitserse kunstenaar die in Berlijn woont en die ik eerder dit jaar ontmoet heb) dat ik komend voorjaar van plan was om weer naar Berlijn te gaan. Hij vroeg gelijk of ik misschien mee wilde doen aan een expositie in zijn galerietje. Dus, ja wie weet. Wie weet komt het nog wel goed met mij!
En dan nog een anekdote: De China WC-Experience!
Enkele dagen geleden liep ik door een overdekte markt, ergens in Beijing. Overal winkeltjes, overal spullen, alles belachelijk goedkoop. Ik kocht er touw en garen voor mijn performance voor een paar cent en een mondharmonica-keyboard en een strijkstok voor mijn zaag voor bij elkaar zo'n 15 euro! Het was geweldig en ik had er nog wel uren rond kunnen lopen, maar net zoals ieder mens moet ook Lilia wel eens naar de WC. Dus ik liet mij door een vriendelijke vrijwilliger die het vervolgens aan een eveneens vriendelijke verkoopster vroeg vertellen waar de WC was. Ik kwam in een hokje terecht op de eerste verdieping van de markt. Voor een groezelige lap stof die als gordijn moest dienen hing een bordje met een vrouwtje erop. Ik schoof de lap opzij en ging naar binnen, liep een gangetje door en ging de WC binnen. En ziedaar! Een romeins tafereel! 3 of 4 chinese vrouwen die naast elkaar zitten te plassen op zo'n vies frans toilet! Geen deuren, niks! Totaal ongegeneerd doen zij daar hun behoefte. Tja, ik had het kunnen weten...Chinezen zijn nou eenmaal heel erg groepsgericht. Ik kon weinig doen dan een WC uitzoeken die nog net wel een muurtje tussen de andere toiletten had zitten en hetzelfde doen. Dus.
Vandaag. We gaan opnieuw uit eten met bijna de volledige groep kunstenaars. We eten in een hotel waar een aantal mensen van de groep overnachten en het is de meest chique tent waar ik tot nu toe ben geweest. (hoewel veel van de obers nog kinderen zijn) Op een zeker moment ga ik naar de WC. Dit keer geen groepstoilet, wel frans en ontzettend stinken. In een restaurant nota bene...En ik loop binnen terwijl er et een vrouw haar maandverband zit te verschonen met de deur open, want die gaat uiteraard niet dicht. Een paar uur later sta ik voor het hotel te praten met een paar mensen als mij wordt verteld dat iedereen klaar is om te gaan. Nog snel even naar de WC. Ik loop terug naar het restaurant, waar ze al aan het opruimen zijn. Ik maak met veel handgebaren aan een heel jong vrouwtje duidelijk dat ik de WC wil gebruiken. Ze loopt met me mee. Eenmaal op de gang waar de WC's zijn wordt ik tegengehouden...Ik maak duidelijk dat ik wel even wacht als ie bezet is en open de deur op een kier. De vrouw protesteert. En dan zie ik waarom: Er staat iemand te douchen op de WC....
Verslag 4: 8 oktober 2006
Na mijn eigen performance heb ik me nog prima vermaakt op de overgebleven dagen van het festival. Een hoop goede performances gezien, heel veel bloed want dat blijkt behoorlijk populair te zijn in de hele performance-scene. Onder andere een man die een ode brengt aan zijn krankzinnige zus die zelfmoord heeft gepleegd. Heel mooi maar het eindigt dus met dat hij zijn eigen bloed aftapt, het mengt met de as van de foto van zijn zus die hij eerder heeft verbrand en rode verf, en vervolgens dit goedje over een vrouw in een bruidsjurk heen smeert. En dan had je ook nog een vrouw die zichzelf in haar been sneed, het bloed op een stempel smeerde en vervolgens op de arm van de toeschouwer stempelde. Wel leuk hoor.
Maar dat was het festival. Leuke ervaring en ik heb op de 4e dag ook aan levende lijven mogen ondervinden waarom je ook alweer geen rauw voedsel kunt eten in een land als China. De WC kon zijn lol op....
Inmiddels zijn we al weer een paar dagen verder en is er aardig wat gebeurt. Na afloop van de laatste dag van het festival werden zowel de kunstenaars als een deel van de bezoekers uitgenodigd in een restaurant dat het eigendom is van een bekende kunstenaar uit Beijing. Het was erg gezellig, hoewel het voor mij qua eten vooral een kwestie was van overal het groenvoer tussenuit weten te pikken. Maar dat terzijde> Na afloop was het moment dan eindelijk aangebroken. KALA-OK!!! Met een hele groep mensen werden we opgepikt en naar een onbekende bestemming gebracht. Na pakweg een half uur reiden stopten we voor een groot, chique gebouw dat net een duur hotel leek. "PARTY-WORLD" stond er met lichtgevende letters op de voorkant. Een man in pak doet de deur van de taxi voor ons open en we worden naar binnen geleid. Op de 1e verdieping moeten we wachten. " ze zijn de kamer aan het schoonmaken". Juist. Maar we mochten terwijl we wachtten wel gratis drinken pakken. De hele setting was absurd. Een gigantische hal, keuze uit 100 verschillende dranken (behalve dan die ik wilde, zijnde bier...). Roltrappen. Blinkende vloer. Alles schoon, alles nieuw. Het enige wat het naderende onheil deed verklappen waren de flarden vals gezang die af en toe uit een andere kamer opstegen. Uiteindelijk werd er geroepen dat we naar binnen mochten. Aan de ene kant een gigantische zwarte leren bank. 3 microfoons op de tafel, met nog enkele simpele instrumenten. Aan de andere kant een gigantisch flatscreen. Ik voelde me er meteen thuis. Gedurende de nacht zijn bij mij alle klassiekers voorbij gekomen, van de groten der aarde: Celine dion, Spice Girls, Bryan Adams, er leek geen einde aan te komen. Het bier was er overigens wel behoorlijk duur, maar ik had de oplossing gevonden: een heel goedkoop chinees drankje met 56 procent alcohol dat eigenlijk gewoon naar spiritus smaakt maar in combinatie met de gratis fruitsappen best weg te krijgen was. Dus. Om 7 uur s ochtends lag ik in mijn bed...
Na een paar uur slapen wordt ik de volgende dag wakker gemaakt. Het is weer tijd voor kunst! Met een paar mensen reed k naar een kunstenaarsdorp, vlak bij Beijing. Daar was een opening en ik heb de rest van de middag door galeries en musea gedarteld. Er was een groot nieuw museum met veel zwart-wit foto's van mensen. Of dat dacht ik. Toen ik naar boven liep, begreep ik meteen wat hier daadwerkelijk aan de hand was. Daar stond hij, behaard en in heel zijn volle glorie: De Pleenase. Eindelijk had ik hem dan toch gevonden.
De avond had een rare afloop. Ik was met Reto achtergebleven in het dorp om kennis te maken met de mensen waar hij de komende drie maanden gaat verblijven. Vervolgens komen we erachter dat we weg moeten, naar een voorstelling in de 798, dat is de kunstenaarsbuurt waar eerder het festival was. Even waan ik mij heel erg rijk. In een busje waar de voorbanken uit zijn gesloopt worden wij voor 50 Yuan (5 euro!) naar 798 gebracht. Het is net een limousine....wel een hele oude en versleten, maar ik vind het fantastisch.
Het stuk is een zing- en dans voorstelling van Yunnan mensen, een volk in het zuiden van China. Heel veel kleurige kostuums, dansjes en vreemd gezang. Geweldig. Naderhand zijn we erg moe en willen we eigenlijk terug naar de plek gaan waar wij logeren, maar dan blijkt dat de eigenaar van het huis niet thuis is, maar nog steeds ergens in het kunstenaarsdorp rondzwerft. Kut. Na veel gespeculeer wordt er besloten dat wij daar ook maar naar toe moeten. We spreken geen woord chinees, hebben geen flauw idee waar we moeten zijn en moeten toch alles uitleggen aan een taxichauffeur. Dus wij geven het nummer, de chauffeur belt en een half bezopen gast aan de andere kant van de lijn legt uit waar we zijn moeten. Na een hobbelige rit waarbij mijn tieten alle hoeken van de taxi hebben gezien komen we compleet in the middle of nowhere terecht. En blijken we ook nog eens goed te zitten. Door onverlichte steegjes worden we naar onze plaats van bestemming gebracht. Wat een ellende. Uiteindelijk denk ik, na een voor chinese begrippen belachelijk bedrag aan de bestuurder te hebben gegeven, dat alles toch nog goed gaat komen. Niet dus. De kunstenaar bij wie we gestrand zijn, heeft namelijk een hond en al die chinezen zijn complet geshockeerd door mijn behoorlijk hysterische reactie op dit creatuur. Pas heel laat besloot iedereen naar huis te gaan, tot overmaat van ramp. Om 8 uur s ochtends ging de volgende dag mijn wekker.....
Zaterdagochtend. Het is te vroeg, ik ben gaar, geen koffie, geen ontbijt en we gaan naar de Chinese muur. Leuk...Na pakweg een uur gereden te hebben, komen we in de bergen die Beijing omringen waar ook de muur begint. We worden afgedropt op de parkeerplaats om 10 uur s ochtends. Het is de bedoeling dat we om 3 uur terug zijn. Klimmen maar! Het is een overweldigend bouwwerk dat de berg oploopt. Wel ben ik lichtelijk teleurgesteld, omdat ze ons naar het gerestaureerde, toeristische gedeelte van de muur hebben gebracht en niet naar het echte oude gedeelte, dat nog geen uur verder op ligt. Maar het zij zo. Het lijkt een eeuwigheid te duren totdat ik boven ben. Ik heb nog nooit zo'n belachelijk hoge trap beklommen. Er komt geen einde aan. Ik denk dat ik mijn longen uitspuug, dat mijn benen eraf vallen en dat mijn hoofd loskomt van mijn lichaam en de lucht invliegt. Dan eindelijk boven. Het uitzicht is geweldig....Ik sta op het hoogste punt als iemand ergens naar wijst. Ik kijk, en dan zie ik hem: De chinese muur. De echte! In de verte, in de bergen....
Goed. Die avond hadden een paar mensen het idee om naar een modern dansfestival te gaan. Prima, ik ging mee. We werden met een paar mensen afgezet bij een of ander theater met hele felle neonlichten. Ze vroegen ons wat we wilden zien...En we hadden geen flauw idee. Na heel veel pijn en moeite hadden we de titel van het stuk en de naam van het theater. Moderne dans. Maar ja, in dat theater hadden ze alleen maar opera en acrobatiek. We zaten verkeerd en na urenlang navragen wisten we dat we om de hoek moesten zijn. Het stuk was allang begonnen, maar we besloten toch maar te gaan omdat er nog andere mensen op ons wachten. De straat bleek echter heel erg lang en we konden nergens iets vinden. Compleet verdwaald heb ik ten einde raad mijn telefoonrekening flink omhooggekrikt door iemand te bellen voor uitleg. We moesten in een taxi gaan zitten, hij legde het uit en het kwam allemaal goed. Met zijn 5en in een taxi gefrot maakten we een U-turn...en stopten even later....We waren er voorbij gelopen. Het was in dezelfde straat.....
Zo. Dat waren mijn avonturen van de afgelopen dagen. Ik ga zo verhuizen naar een goedkoop hotel vlakbij 798 omdat dit veel praktischer is dan dat op en neer rijden. Ik ga deze week nog naar het grote plein en naar de verboden stad, dan vlieg ik donderdag terug naar nederland. Groetjes,
Lilia.
