Moord-analyse
Waarom moet moord een kunstwerk zijn?
Kan iets dat zo gruwelijk is schoonheid hebben?
Als het er maar verfijnt genoeg uitziet…een bleek lichaam in het rood geverfde gras. Een prachtig kleurenspel, uitgevoerd door de meest briljante schilder die we in deze wereld kennen. De mens, met zijn oerdriften die hem waren geschonken door moeder natuur. Het is een prachtig, maar verderfelijk wezen.
Een moordenaar, die tevens kunstenaar is, of een kunstenaar, die tevens ook moordenaar is? Over dat laatste later meer.
De moordenaar, de maniak, die het plaatje maar niet afvind. Die denkt dat een moord, piekfijn uitgedacht, ieder sneetje dat hij toebrengt aan zijn slachtoffer zorgvuldig gecoördineerd door zijn briljante brein.
Het lichaam, dat zowel als het doek en als het palet fungeert. Het bloed, dat langzaam uit het lichaam wegvloeit, de modder en het gras kleurt terwijl de kleur, tegelijk met het leven langzaam uit het lichaam wegvaagt.
Het volmaakte genot van de volmaakte schoonheid van dit beeld, het volmaakte kunstwerk dat door bebloede handen voltooid werd.
Hoe romantisch allemaal.
En hoe onromantisch is het tegengestelde dan wel niet? De kunstenaar, die tevens ook een moordenaar is. Een moordenaar van zichzelf dan wel, want het is een stuk minder moeilijk om iemands motivatie, iemands drijfveer, volledig uit te roeien. De kunstenaar heeft een bepaald gedachtegoed bij het maken van zijn of haar werk. Dit is de motivatie die hij heeft en de enige manier om te verklaren waarom hij het werk maakt dat hij maakt.
Dit is logisch, maar kan ook stopgezet worden. Daar zijn ze bang voor, de kunstenaars. Lijkt mij zo. Het zal maar gebeuren, dat je als kunstenaar zijnde zou vergeten waarom je ook alweer kunst maakt.
Maar wat nou als de kunstenaar dit zichzelf aandoet. Steeds maar moeten uitleggen, verklaren waarom je maakt wat je maakt. Terwijl een hoop mensen die zich in eenzelfde soort situatie bevinden het in ieder geval wel zouden kunnen begrijpen. Verklaringen moeten afleggen, om totaal achterhaalde redenen. Herhalen, als maar herhalen. Terwijl langzaam maar zeker de betekenis sterft. Gelul op de automatische piloot, enkel en alleen om de holle gaten van de verschillen tussen jezelf en “de anderen” op te vullen. Voor je het weet, is de reden waarom je kunst maakt veranderd in een interessant praatje. Een visitekaartje voor een werk waarbij enkel nog de herinnering aan een motivatie resteert.
De kunstenaar heeft zijn eigen geest gedood voor een stel dovemansoren. Is geldingsdrang nou echt zo belangrijk, dat je jezelf er voor moet vermoorden?
Kan iets dat zo gruwelijk is schoonheid hebben?
Als het er maar verfijnt genoeg uitziet…een bleek lichaam in het rood geverfde gras. Een prachtig kleurenspel, uitgevoerd door de meest briljante schilder die we in deze wereld kennen. De mens, met zijn oerdriften die hem waren geschonken door moeder natuur. Het is een prachtig, maar verderfelijk wezen.
Een moordenaar, die tevens kunstenaar is, of een kunstenaar, die tevens ook moordenaar is? Over dat laatste later meer.
De moordenaar, de maniak, die het plaatje maar niet afvind. Die denkt dat een moord, piekfijn uitgedacht, ieder sneetje dat hij toebrengt aan zijn slachtoffer zorgvuldig gecoördineerd door zijn briljante brein.
Het lichaam, dat zowel als het doek en als het palet fungeert. Het bloed, dat langzaam uit het lichaam wegvloeit, de modder en het gras kleurt terwijl de kleur, tegelijk met het leven langzaam uit het lichaam wegvaagt.
Het volmaakte genot van de volmaakte schoonheid van dit beeld, het volmaakte kunstwerk dat door bebloede handen voltooid werd.
Hoe romantisch allemaal.
En hoe onromantisch is het tegengestelde dan wel niet? De kunstenaar, die tevens ook een moordenaar is. Een moordenaar van zichzelf dan wel, want het is een stuk minder moeilijk om iemands motivatie, iemands drijfveer, volledig uit te roeien. De kunstenaar heeft een bepaald gedachtegoed bij het maken van zijn of haar werk. Dit is de motivatie die hij heeft en de enige manier om te verklaren waarom hij het werk maakt dat hij maakt.
Dit is logisch, maar kan ook stopgezet worden. Daar zijn ze bang voor, de kunstenaars. Lijkt mij zo. Het zal maar gebeuren, dat je als kunstenaar zijnde zou vergeten waarom je ook alweer kunst maakt.
Maar wat nou als de kunstenaar dit zichzelf aandoet. Steeds maar moeten uitleggen, verklaren waarom je maakt wat je maakt. Terwijl een hoop mensen die zich in eenzelfde soort situatie bevinden het in ieder geval wel zouden kunnen begrijpen. Verklaringen moeten afleggen, om totaal achterhaalde redenen. Herhalen, als maar herhalen. Terwijl langzaam maar zeker de betekenis sterft. Gelul op de automatische piloot, enkel en alleen om de holle gaten van de verschillen tussen jezelf en “de anderen” op te vullen. Voor je het weet, is de reden waarom je kunst maakt veranderd in een interessant praatje. Een visitekaartje voor een werk waarbij enkel nog de herinnering aan een motivatie resteert.
De kunstenaar heeft zijn eigen geest gedood voor een stel dovemansoren. Is geldingsdrang nou echt zo belangrijk, dat je jezelf er voor moet vermoorden?
posted by Lilia at 5:12 AM
0 comments
